Φοβαμαι τους ανθρωπους..

Φοβαμαι εκεινους, που ζουνε ''βρωμικα'' και ψαχνουν, σε εμενα τους λεκεδες..
Φοβαμαι τους απαξιωτικους, που ποτε δεν μπορεσαν να απαξιωσουν το εγω τους..
Φοβαμαι οταν με φωναζουν φιλη, γιατι στ'αληθεια, δεν ξερουν τι χορεψα ή τι εκλαψα σημερα..
Φοβαμαι ολους αυτους, που οταν με κοιτουν κρυφα, ''κλαινε'' απο ζηλεια..
Κλαινε και μετα..
Μετα σε φωναζουν φιλο..
Φοβαμαι τον λιγομιλητο..
Φοβαμαι τον τσιγκουνη..
Φοβαμαι τον ψευτη και τον κλεφτη..
Φοβαμαι αυτον, που δεν φωναζει..Μανα!
Φοβαμαι που δεν γελας, οταν κι'εγω γελαω..
Σε φοβαμαι υποκριτη..
Σε φοβαμαι τραγωδια..
Καποτε φοβομουν και εμενα..
Και επαψα να ζω σαν ανθρωπος..
Μην με φοβασαι πλεον..


ΥΓ: Μαμα, θα ζω σαν νυχτεριδα..