Μην με αποχαιρετας..

Ολα τα λογια των δαιμονων. που ακουγα καθε νυχτα σαν κοιμομουν..
Αυτα τα λογια τραυλιζα στον υπνο μου και χθες..
Μονολογους μιας εποχης σκοτεινης..
Και σε εβλεπα μπροστα μου να υποκλινεσαι..
Σε εβλεπα να με κοιτας και πενθουσα..
Γιατι με τους αθανατους θα εμενες..
Κι'εγω?
Μπροστα σε προφητεις στεκομουνα..
Προεβλεπαν τις παραισθησεις μου και με εντυναν με απελπισια..
Ναι με απελπισια..
Ηθελα να ημουν διπλα σου στην σκοτεινη μας εποχη..
Μην με φιλας..
Μην με αποχαιρετας..
Μην υποκλινεσαι μπροστα μου..
Μην μου ζητας διαολε μου να αφησω να χαθει η καρδια μου..
Πως θα ζω αν δεν χτυπαει?
Μην μου ζητας διαολε μου να πεταξω μακρια..
Πως γινεται να αντεξω χωρις μια ακομα ανασα?
Διαολε μου?
Δεν πρεπει να γινει ετσι..
Αποφασισε εσυ αλλα δωσε μου μια ακομα ευκαιρια..
Σου πουλαω την ψυχη μου και για την επομενη ζωη..


ΥΓ: Μαμα, θα το κανω..