Η δημιουργικη ικανοτητα της ψυχης..

Πολλες ειναι οι νυχτες που την βλεπω..
Στην σοφιτα,του απεναντι σπιτιου..
Το παραθυρο κρεμεται σαπιο και η γυναικα ειναι παντα εκει..
Φοραει ενα ασπρο, καταλευκο φορεμα..
Μαυρα μακρια μαλλια βρεγμενα..
Τα χερια της, κρατουν το προσωπο της..
Κλεινω τα μπατζουρια μου, γιατι με ανατριχιαζει..
Την κοιταζω απο τις γριλιες..
Την αισθανομαι οταν με παρακολουθει μεσα απο αυτες..
Τρεχω τοτε, απο δωματιο σε δωματιο..
Μη..
Μην με κοιτας αλλο..
Με τρελαινεις..
Το φως του φεγγαριου, της δινει καθε νυχτα,την εξουσια του τρομου..
Τι θελεις απο εμενα?
Γιατι με κοιταζεις ετσι?
Γιατι στεκεσαι εκει?

Ξαπλωσε στο κρεββατι σου..
Σε φοβαμαι, με ακους?
Καθε βραδυ της το φωναζω..
Αποψε..
Ανοιξε το στομα της και σαν σειρηνα εφτασε στο σπιτι μου η κραυγη της..
Σε ακουω..
Καθε νυχτα σε βλεπω να τρεχεις..
Αισθανομαι τον φοβο σου..
Χαιρομαι που σου αναστατωνω την ηρεμια σου..
Δεν θα φυγω..
Δεν κουραζομαι να στεκομαι εδω..
Πρεπει να με συνηθισεις..
Ειμαι η φαντασια σου..


ΥΓ: Μαμα, πες μου ακομα μια ιστορια..