Σε γελοιοποιω..

Κοιμησμενα ξυπνησες και περπατας, σαν υπνοβατης..
Μετακινεις το αορατο κορμι σου και προσπαθεις να καθησεις πανω σε αξιωσεις..
Οι μερες κυλουν αδιακοπα και δεν ντρεπεσαι που το δεχεσαι ετσι ασυναισθητα..
Γιατι?
Αποφευγεις το νερο, μηπως και σε βγαλει απο τον υπνο της δικης σου, αθλιας πραγματικοτητας..
Κλεβεις ζαχαρωτα απο ενα μωρο..
Τι απαισιο?
Ζαλισμενος..
Αορατος..
Αδυναμος ανθρωπος..
Που με τα μισοκλειστα ματια του,νομιζει πως θα πλανεψει, τα ανοιχτα δικα του ματια..
Υπαρχει..
Σε κοιταζει..
Σε κρινει κι'ας μην θελει να τον ονομαζεις κριτη..
Υποκριτη..
Απεναντι  στον ιδιο τον εαυτο σου, ψευτη..
Δειλε και λιγε ανθρωπε..
Ναι!
Ανθρωπος ειμαι κι'εγω..
Ομως εγω δεν υπνοβατω..
Δεν παραμυθιαζω την υπαρξη μου..
Σε σκεφτομαι και γελω..
Και αλλες φορες, σε γελοιοποιω..


ΥΓ: Μαμα, δυσκολο να εισαι γονιος