Η πολη των αχρειων.

Εχει σκοτεινιασει και επεσα στον δρομο με τα γονατα..
Ενα κερι αναψα και πασπαλιζοντας τα παντα γυρω μου με πουδρα, ψαχνω..
Ψαχνω για  ιχνη απο αγαπη..
Ιχνη ειλικρινιας και ανθρωπιας..
Οχι για εμενα..
Εγω δεν εχω αναγκη την δικη σας συμπαρασταση..
Εγω, εχω καταλαβει για τα καλα και εχω αποδεχτει την ανυπαρξια σας..
Τα αναζητω για να τα στειλω στον διαολο..
Να του πω οτι χρειαζεστε λιγο ελεος οταν ερθει η ωρα..
Εκεινη η ωρα, που θα ερθει στην πολη σας..
Στην πολη των αχρειων..
Ανικανοι, αχρηστοι, ακαταλληλοι, ανοητοι και μη μαχιμοι..
Ολοι εσεις χτισατε τα τσιμεντα σας και δωσατε ονομασια στον τοπο διαμονης σας..
Η πολη των αχρειων..


ΥΓ: Μαμα, μαζεψε τα. Φευγουμε!