Τα σαλιγκαρια..

Ο ηλιος φαινεται πισω απο το δαχτυλο μου..
Ξαπλωνω στο χωμα και ακουω τα σαλιγκαρια να σερνονται..
Δεν μοιαζει ο ηχος με το δικο σας συρσιμο..
Δεν ειστε σαλιγκαρια..
Δεν κουβαλατε το σπιτι σας εσεις..
Δεν γιατρευετε τις πληγες των ανθρωπων..
Δεν βγαινετε εξω με την βροχη, ουτε τρωγεστε..
Αυτο με τιποτα..
Τα σαλιγκαρια, κοιτανε το καβουκι τους, ενω εσεις, ποτε την δικη σας καμπουρα..
Σκεφτομαι, μηπως ο Θεος, εκανε καποια λαθη..


ΥΓ: Μαμα , σου εχω πει για τα μανιταρια?

Αγαπημενα μου τερατα.

Εχω τοσα ελλατωματα, οσα δεν ειδες ποτε μαζεμενα, σε καμια πραγματικοτητα..
Σε ποια πραγματικοτητα?
Στα αληθεια, απαντησε μου..
Αγαπημενα μου τερατα..
Λατρεμενα μου τιποτα..
Αυθεντικα πλασματα, φτιαγμενα απο κακια και φθονο..
Στεκομαι ορθια μπροστα σας και σας ρωταω..
Σας κανω την ερωτηση, που δεν εχει απαντηση..
Τι θελετε να ειστε?
Απευθυνομαι σε εσας, γιατι πριν φυγω, θελω να ξερω..
Να ξερω τι αφηνω πισω μου..
Σε τι, ποτε δεν θα απαντησω κατι..
Που, δεν θα στελνω γραμματα..
Πονεμενα μου κτηνη..
Θα αφησω πανω στο τραπεζι, τα κλειδια του αυτοκινητου μου..
Μπορειτε να πατησετε αφοβα το γκαζι..

ΥΓ: Μαμα, εσυ μην μπεις μεσα..

Ποσα ψεμματα?

Ποτε δεν θα σου πω ποσα χρειαζομαι απο εσενα..
Ειμαι καθαρη απεναντι στα απωθημενα μου..
Πολυ απλα δεν τα εχω να με βρωμιζουν..
Τα πεταξα καπου στην διαδρομη..
Ναι..
Εξω απο το αμαξι τα πεταξα και κατρακυλισαν με ενα οχι..
Οχι..
Οχι...
Ανοιξα τα παραθυρα να παρω καθαρο αερα..
Και χαιρομαι που νιωθω..
Χαιρομαι που νιωθω, σαν να μην εφυγαν ποτε..
Ποσα ψεμματα μπορω να μου πω?

ΥΓ: Μαμα, μηπως εχω μεγαλωσει?

Τσακιζομαστε..

 Που να απευθυνθω?
Σπαω μεσα μου και θελω να βγω απ'εξω..
Παλι με πιανεις και με πετας κατω..
Αν, ρωταω αν..
Αν εγω, δεν ημουν κατι που εσυ μπορεις να σκοτωσεις..
Τι θα εκανες?
Αν εγω δεν σου εδειχνα, κανεναν δρομο..
Προς καμια κατευθυνση, ποσο ευτυχισμενος δεν θα ησουν?
Παραδεξου το..
Πρεπει να ξεχασεις την υπαρξη μου..
Σε αγαπουσα κοιτα το..
Και ζω στον εφιαλτη..
Η συγκρουση, ειναι σφοδρη..
Τσακιζομαστε..

ΥΓ:  Μαμα, ενα αστειο ειναι..

Το νησι..

Εχεις γεννησει λεξεις, που ποτε δεν θα ξεχασει το μυαλο..
Ο κοσμος πνιγεται και ψαχνει απελπισμενα ενα νησι..
Εναν τοπο, χωρις κανιβαλους..
Ηξερε αλλιως, να γυρισει στον δικο του τοπο..
Σε εκεινον, απο οπου επελεξα να δραπετευσω κι'εγω..
Και κολυμπαω στην θαλασσα και ψαχνω ακομα το νησι..
Kαι αναμεσα στα κυματα, σκεφτομαι και δυναμωνω..
Σκεφτομαι, πως αποκοιμηθηκα..
Και το σωμα μου, το παρεσυρε μια τρικυμια..
Και χρειαζομαι να κοιμηθω..
Και μεσα στο ονειρο να σωθω..
Και κανει κρυο..
Τι φρικη?
Και πιανω εναν κορμο απο δεντρο.
Κολυμπαει διπλα μου, μαζι μου..
Θα σε αγαπαει για παντα..
Εσυ τον κανεις να νιωθει..
Εσυ τον κανεις να νιωθει..
Πιο δυνατος..
Η αγαπη σου, ξεχωριζει μεσα σε πολλες ερωμενες..
Παρε μια ανασα απο οξυγονο..
Σε λιγο, φτανουμε παλι στους κανιβαλους..

ΥΓ: Μαμα, δεν θελω να ξυπνησω..

Τι μου λες?

Εσυ μου λες..
Θα μπορουσες να κανεις ολα αυτα για εμενα?
Και εγω σε ρωταω, ποια...
Αυτα απαντας, που θελω να ελπιζω πως θα κανεις για το ατομο μου..
Και επικαλουμαι καθε υπαρξη εξω απο την Γη, να με πιασει και να με σηκωσει ψηλα..
Να μου δειξει τον τροπο..
Ελπιζω..
Ελπιζω κοιταζωντας προς εσενα και την ελπιδα, να ερθει η καινουργια μερα..
Και εσυ μου λες..
Αν θα μπορουσα να σου βρω το παραδεισο σου..
Μα πως?
Πως να βρω τον παραδεισο, ενω κατοικω στην κολαση?
Πως να εννοησω αυτο που μου συμβαινει?
Και πως?
Πως να επινοησω εναν τροπο?
Εναν τροπο, για να..
Μονο εγω κι'εσυ..


ΥΓ: Μαμα, για να?

Και κοιμηθηκα στην σταχτη..

Αναπνεω  την στιγμη και εκπνεω φλογα..
Τα δαχτυλα μου καινε και φωναζουν πανω στο χαρτι μου..
Χαραζουν τα νυχια μου πανω του, την οργη μου και ο ηχος απο τις γρατζουνιες, σπαει την σιωπη σου..
Αγγιξα και ενιωσα ..
Αναρωτιεμαι γιατι τα συναισθηματα μου ειναι και παλι αποψε τα ιδια..
Ισως...
Ισως να ειναι αυτο που λες..
Δεν ξερω..
Κοιτα τον ενα και μοναδικο μου πονο..
Δοκιμασα την αγαπη και ενιωσα τον πονο αυτον..
Κοιτα..
Κοιτα το φως και τραγουδησε μαζι μου την ηττα μας..
Ειναι τοσο μεγαλη η φλογα αυτη αποψε, που νιωθω πως θα με τυλιξει και θα με κοιμησει μεσα της..
Και κλαιω και αναρωτιεμαι..
Ποια ειμαι?
Που ειμαι?
Κοιταζω μεσα στην ζωη μου και ψελιζω..
Εχασα..


ΥΓ: Μαμα, δοκιμασα την αγαπη..

Αγαπαω εσενα, οσο εμενα..

Ξεκινησα απο το πρω'ι' να ετοιμαζω το ικριωμα..
Δυνατα εβαλα την μουσικη σου μεσα στο μυαλο μου..
Μεσα στο μυαλο μου την εβαλα και γεμισα τα παντα μεσα μου, με τις μυρωδιες..
Ναι, τις μυρωδιες..
Απο τα μαλλια, απο τα χερια, απο το κορμι σου..
Χορευα γυρω απο την αληθεια μας..
Αγαπαω εσενα, οσο εμενα..
Και δεν μπορω να αναπνευσω και δεν μπορω να μην τρομαξω..
Νιωσε με..
Γινεται να ζω χωρις την αγαπη σου?
Χωρις τον ερωτα σου?
Κι'ετσι εστησα ετουτη την πενθημη γιορτη..
Να γιορτασω τον θανατο μας..


ΥΓ: Μαμα...

Μην με αποχαιρετας..

Ολα τα λογια των δαιμονων. που ακουγα καθε νυχτα σαν κοιμομουν..
Αυτα τα λογια τραυλιζα στον υπνο μου και χθες..
Μονολογους μιας εποχης σκοτεινης..
Και σε εβλεπα μπροστα μου να υποκλινεσαι..
Σε εβλεπα να με κοιτας και πενθουσα..
Γιατι με τους αθανατους θα εμενες..
Κι'εγω?
Μπροστα σε προφητεις στεκομουνα..
Προεβλεπαν τις παραισθησεις μου και με εντυναν με απελπισια..
Ναι με απελπισια..
Ηθελα να ημουν διπλα σου στην σκοτεινη μας εποχη..
Μην με φιλας..
Μην με αποχαιρετας..
Μην υποκλινεσαι μπροστα μου..
Μην μου ζητας διαολε μου να αφησω να χαθει η καρδια μου..
Πως θα ζω αν δεν χτυπαει?
Μην μου ζητας διαολε μου να πεταξω μακρια..
Πως γινεται να αντεξω χωρις μια ακομα ανασα?
Διαολε μου?
Δεν πρεπει να γινει ετσι..
Αποφασισε εσυ αλλα δωσε μου μια ακομα ευκαιρια..
Σου πουλαω την ψυχη μου και για την επομενη ζωη..


ΥΓ: Μαμα, θα το κανω..

Φως..

Και παντου, εγινε σκοταδι..
Κι'εσυ χαρηκες..
Μονο στο σκοταδι δεν βλεπεις το προσωπο σου...
Κι'εγω,ενα κερι αναψα...
Και χαθηκες..
Ποσο ντραπηκες για το ειδωλο σου..
Αντανακλαση εκανε στον παλιο καθρεφτη..
Και ετρεξες..
Και επεσες..
Και σε ακουσαν ακομα και οι λυκοι..
Μπορει να μου εδωσαν χαρα..
Μπορει να μου εδωσαν και λυπη..
Σκεφτηκαν να τρεξουν να κρυφτουν..
Ηδη, σε ειχε απαρνηθει, ακομα και η φυλη σου..


ΥΓ: Μαμα, κρατησε τα φωτα αναμενα..

Σε γελοιοποιω..

Κοιμησμενα ξυπνησες και περπατας, σαν υπνοβατης..
Μετακινεις το αορατο κορμι σου και προσπαθεις να καθησεις πανω σε αξιωσεις..
Οι μερες κυλουν αδιακοπα και δεν ντρεπεσαι που το δεχεσαι ετσι ασυναισθητα..
Γιατι?
Αποφευγεις το νερο, μηπως και σε βγαλει απο τον υπνο της δικης σου, αθλιας πραγματικοτητας..
Κλεβεις ζαχαρωτα απο ενα μωρο..
Τι απαισιο?
Ζαλισμενος..
Αορατος..
Αδυναμος ανθρωπος..
Που με τα μισοκλειστα ματια του,νομιζει πως θα πλανεψει, τα ανοιχτα δικα του ματια..
Υπαρχει..
Σε κοιταζει..
Σε κρινει κι'ας μην θελει να τον ονομαζεις κριτη..
Υποκριτη..
Απεναντι  στον ιδιο τον εαυτο σου, ψευτη..
Δειλε και λιγε ανθρωπε..
Ναι!
Ανθρωπος ειμαι κι'εγω..
Ομως εγω δεν υπνοβατω..
Δεν παραμυθιαζω την υπαρξη μου..
Σε σκεφτομαι και γελω..
Και αλλες φορες, σε γελοιοποιω..


ΥΓ: Μαμα, δυσκολο να εισαι γονιος

Επαψα

Μεθυσμενη, απεναντι απο ενα αποσμασμα μπουκαλιων μπιρας..
Ετσι ξυπνησε η μερα σημερα και κοιταζει καταματα την αθλιοτητα..
Τωρα δεν εχεις τιποτα να σου θυμιζει πια..
Παρε και ζησε οτι εφτιαξες..
Τα χερια σου, αδειανα..
Τα βλεπεις?
Τωρα δεν εχεις τιποτα να σε στηριζει πια..
Εσπασες, το ξερεις?
Εσυ δεν υπαρχεις και ολα τα αλλα, ειναι καπου εκει..
Τωρα δεν εχεις τιποτα για να κοιταξεις..
Τιποτα να του φωναξεις..
Εσπασα κι εγω..
Και επαψα..
Επαψα γιατι ηθελα να παψω..
Και εφυγα, να μην σας βλεπω, να πεθαινετε ζωντανοι..



ΥΓ: Μαμα, ζηταω ανασταση νεκρων..

Μιζερη γιορτη..

Ζησε μαζι μου στον αερα..
Αναψε τα φωτα μεσα σε εκεινο το δωματιο..
Βαλε ζωη σε αυτα που βλεπεις..
Σε αυτα που ακους..
Αδειες μερες..
Η ζωη ειναι μικρη, ειναι μιζερη γιορτη..
Με καλεσμενους κουρασμενους.
Γυριζεις γυρω απ'την τροχια των νυσταγμενων..
Μπαινω μεσα στην τροχια, εκεινων των χαμενων..
Χαμενων απο ονειρα..
Χαμενων απο πραξεις..
Πραξεις που εσυ, ποτε σου δεν θα πραξεις..
Αυτα τα λογια εμαθα τις νυχτες να σου λεω..
Γελαω..
Γελαω μιζερε..
Μην χαιρεσαι, δεν κλαιω..
Δεν αντεχεις και το ξερεις καλα..
Μαθαινεις να ζεις χωρις κανεναν..
Μαθε να ζεις χωρις εσενα..

ΥΓ: Μαμα, νυσταξα..

Με μια λεξη..

Στην πολη βραδιαζει..
Μην με ρωτας τιποτα παλι.
Οτι και αν θελω να πω, με λιγες λεξεις σε ενα χαρτι το λεω..
Και το χαρτι σαλευει..
Και ζωντανευει..
Και με κοιταζει..
Και το φοβαμαι..
Τι θα του πω?
Τι να του πω?
Μια ευχη με μια λεξη να κανω θελω..
Και δεν ξερω που να βαλω το ''να''..
Και που χωραει το ''οχι''..
Και που να μπει το ''μην''..
Μην κοιτας τα ματια μου..
Εχουν ξεθωριασει..
Μην με κοιτας ..
Μην με ρωτας..
Δεν υπαρχει στ'αληθεια απαντηση..
Δεν θυμαμαι..

ΥΓ: Μαμα, θελωναγελαμεολοι..

Μην με ρωτας..

Τραβαω μια γερη τζουρα απο τιποτα και θα απαντησω..
Μην με ρωτας..
Μην με κοιτας..
Μην με αγγιζεις, σπαω..
Σε χιλια κοματια μπορω να σκορπισω..
Τα ματια μου σωπασαν..
Ενας βοριας ρωταει γιατι..
Μην με ρωτας..
Γιατι με κοιτας?
Ερχομαι, παω και δεν καταλαβαινεις..
Μην με πιεζεις..
Θα απαντησω..
Τι θες να σου πω?
Βλεπω το γερασμενο της προσωπο και λυπαμαι..
Εφτασε η ωρα που θα αφησει τα ψεμματα..
Μην με ρωτας ποσο λυπαμαι..
Κοιτα μονο, ποσο φοβαμαι..

 ΥΓ: Μαμα, μην απαντας..

Πως?

Σου τρεχει ενα δακρυ..
Και πεφτω με χαρη, χαμηλα..
Μου λυγιζεις τα ποδια απο λυπη για σενα..
Ολο το βραδυ θα με εχεις συντροφια..
Γυρισε να με δεις..
Ειμαι ολο χαδια..
Δεν καταλαβαινεις το αγγιγμα μου?
Οχι, γιατι το λες αυτο?

Βλεπω τα χερια μου..
Πιανω τον λαιμο σου..
Κοιτα με σου λεω..
Κοιταξε με..
Ειμαι εδω..
Πεταω απο τοιχο σε τοιχο..
Κοιτα την σκια μου ανοητε..
Πεταω?
Πως πεταω?
Οχι διαολε μου..
Οχι..


ΥΓ: Μαμα?

Λιγο..

Ναι, ηρθε και σε εμενα αυτη η ωρα..
Μετανιωσα για οσα δεν ειχα κανει..
Την εδιωξα..
Δεν ημουνα για ωρες..
Για λιγο ημουν και ετσι μου αρεσε..
Τι δεν καταλαβαινεις?
Ο,τι αξιζει ειναι το λιγο..
Το πολυ ειναι βαρετο σας λεω..
Λιγο ηθελα να σου μιλαω..
Λιγο να σε βλεπω..
Λιγο να καθομαι κοντα σου..
Λιγο να ακουγες την σκεψη μου..
Λιγο την αναπνοη μου..
Και αν για καποιον λογο αυτα γινονταν πολυ..
Τοτε λιγο να σταματαγες τον χρονο, να μην εδινε την θεση του στην ωρα..


ΥΓ: Μαμα, πεταξε τα ρολογια..

Ενας ακομα χορος..

Αυτοι ειναι ανθρωποι διαολε μου..
Αυτα τα πλασματα, που χορευουνε σαν κτηνη εκει κατω..
Χορευουν σαν κτηνη πανω στις ψυχες των αλλων..
Τους βλεπεις?
Aυτα τα κτηνη χορεψαν και στην δικη μου ψυχη...
Και την κατασπαραζαν ολοι μαζι για χρονια..
Οχι, οχι..
Δεν το εβαλα κατω..
Την μουσικη εκεινη ακουγα..
Την ακους?
Και τα ματια μου ετρεχαν δακρυα και μετα τα επινα για να καταλαβω..
Ηθελα να γευτω ολη την αδικια..
Πως αλλιως θα επελεγα να σου χαριστω?
Διαολε μου, βλεπεις αυτα τα πρασινα μαγια εκει κατω?
Εκει, διπλα απο εκεινον τον ταφο..
Αυτα ξεχυλιζουν τωρα επανω στην πλακα του απο τυψεις..
Οχι, οχι..
Δεν τους το ειχα πει..
Δεν ειχα προλαβει..
Βλεπεις, ηταν και το ποδοπατημα..
Και δεν σου ζητω να με αφησεις να πλησιασω..
Σε εκληπαρω να διαλυσεις τον ταφο..
Δεν αξιζει τα μαγεμενα δακρυα..
Αξιζω εναν νοερο χορο ακομα με το κτηνος..


ΥΓ: Μαμα, χορευω..

Φιλι πικρο..

Σηκωσα το χερι μου ψηλα και το επιασαν..
Με τραβηξαν και αυτην την φορα κοντα τους..
Δεν ειναι πως τους εβγαλα απ'τον δρομο τους..
Επεσα πανω στο πεταγμα τους..
Ηταν η ωρα, που ραντιζαν για να ξορκισουν τις φοβιες μου, το σπιτι..
Τους ειπα οτι λειπεις και χαμογελασαν..
Εβαλαν βαθια μεσα στο στομα μου τα δαχτυλα τους και εβγαλαν τον ηχο της φωνης σου..
Δεν λειπει, μου ψυθιρισαν..
Μεσα σου ειναι..
Μου εδωσαν κρασι γλυκο να πιω κι'εσυ..
Μεθυσες..
Και ειπες ολες τις αληθειες..
Τις ακουσαν και αποφασισαν, πως πρεπει να σε αποβαλω..
Φιλι πικρο μου εδωσαν και τοτε αποκοιμηθηκα..
Επρεπε να σε παρουν απο εμενα..
Ειναι χρονια τωρα που δεν εχω ξυπνησει..
Αλλωστε βαριεμαι την τοση ευτυχια..


ΥΓ: Μαμα, επιλεγω την διαθεση μου..

Οι δυο μας..

Εισαι τοσο μικρος..
Τα'χεις χαμενα..
Ειναι κρυα αποψε..
Σε μια γωνια, σε σκεπαζω με το χαλι..
Και κλεινεις τα ματια..
Και ερχοντε μερες...
Που αργοπεθαινεις..
Μα ειναι και νυχτες..
Που στα λεω ολα, ψυθιριστα..
Και βαζεις τα χερια και κλεινεις τα αυτια..
Μετα απ'ολα..
Σου λεω θα μεινω..
Και τοτε εγω..
Και υστερα εσυ..
Μειναμε οι δυο μας..
Και ειναι πια μεσανυχτα..
Σε αγαπουσα..
Καληνυχτα..

ΥΓ: Μαμα, δεν θα γυρισω σπιτι αποψε..

Τσουληθρα..

Και αφου τα κρυφοκοιταξα ολα μεσα απο την κλειδαροτρυπα, αναστεναξα και κατεβηκα τις σκαλες..
Φυσικα και ηξερα να τις κατεβω..
Δεν γεννηθηκα βλεπεις σαν εσενα..
Καθησα στο καγκελο και τσουλισα με περιπετεια..
Την διασκεδαζεις φιλε μου την κατρακυλα..
Δεν χρειαζεται μιζερια..
Με το κεφαλι ψηλα, τρως καλυτερα τα μουτρα σου..
Αυτο επραξα..
Και σκοτωθηκα..


ΥΓ: Μαμα, προσεχε το τελευταιο σκαλοπατι..

Απο τα υπογεια ερχεται το φως..

Πινω στην υγεια των ασυμβιβαστων, των τρελων, των ακατανοητων..
Στην υγεια ολων εκεινων που εσυ κορο'ι'δευεις,βριζεις και περιφρονεις..
Πινω στην υγεια ολων αυτων που νομιζεις, πως νομιζουν οτι θα αλαξουνε τον κοσμο..
Και στο τελος το καταφερνουν..
Ανακαλυπτουν, προβληματιζουν, δημιουργουν ενταση και καθε ειδους αναμπουμπουλα..
Αλλαζουν εσενα που δεν μπορεις να αλλαξεις, αλλα εισαι τοσο αδυναμος και ετσι συμμορφωνεσαι, στα νεα δεδομενα..
Πινω στην υγεια των επαναστατων και ολων των απροσαρμοστων, στην νεα σου την μοδα..
Μπορω να ακουσω στην σιωπη αυτους που δεν μιλανε..
Μπορεις να μου πεις πως διαφωνεις..
Μα εμενα δεν με νοιαζει..



ΥΓ: Μαμα, απο τα υπογεια ερχεται το φως..






.

Μου αρεσει..

Μου αρεσει να σπαταλαω ονειρα και μαζι με αυτα και την ψυχη μου..
Μου αρεσει να ζω στο χαος..
Μου αρεσει να δινω, ελπιζοντας πως θα καταλαβεις..
Μου αρεσει που η ψυχη μου εχει βαθος, την ωρα που τα συναισθηματα σου, μου φαινονται ρηχα..
Μου αρεσει που ''καταστρεφομαι'' απ'οσα εχω ζησει..
Μου αρεσει να χανομαι ενω για σενα υπαρχω..
Αναπνεω..
Κοιμαμαι..
Ονειρευομαι..
Ποναω..
Ταξιδευω..
Τραγουδω ρεμπετικο, χανοντας στα ζαρια..
Μου αρεσει που ντρεπομαι οταν με κοιτουν στα ματια..
Οχι για 'μενα..
Μα για εκεινους..

ΥΓ: Mαμα, καληνυχτα..

Απο εκεινη την στιγμη..

Εκλεισα τα παραθυρα και κλειδωσα την πορτα..
Δεν θα ερχοταν κανεις να μου κανει συντροφια..
Κανεις να με ενοχλησει με την ασκοπη φλυαρια του..
Κανεις να με αναστατωσει..
Να με ματωσει..
Να μου πει ψευματα..
Για κανεναν δεν θα χαλουσα το πολυτιμο σαλιο μου..
Ουτε για να τον φτυσω..
Για λιγο, ενιωσα μια χαρα..
Και απο εκεινη την στιγμη..
Ολα πηγανε χαμενα..


ΥΓ: Μαμα, θελω και βασανιζομαι?

Προφητειες..

Σσσσσ..
Τα καπελα βγηκαν απο το μπαουλο και φορεσαν τα φτερα τους..
Τα κοστουμια και τα φορεματα,τιναξαν απο πανω τους την ναφθαλινη..
Ανοιξε η παλια κρυσταλιερα και τα ποτηρια επαιρναν θεση στο τραπεζι..
Cognac Grande,εβγαιναν απο το χωμα και μεθουσαν τον αερα..
Βαλς μουσικες, χορευαν το παρελθον..
Κι εκεινο, κρεμασμενο με σχοινι απο τον πολυελαιο,θρηνουσε που αυτοκτονησε και εδωσε την θεση του στο παρον..
Αναβαν τα κερια, το ενα μετα το αλλο..
Και η φλογα τους, εψελνε προφητειες..
Ο ουρανος θα σκοτεινιασει και τα συννεφα, θα φτασουν στις σκεπες των σπιτιων..
Μαυρη βροχη θα πεφτει πανω σας..
Τοσα χρονια, μαγνητιζε, καθε σας κακια..
Και τωρα, ολη θα την λουστειτε..
Δεν θα υπαρχει καταφυγιο..
Δεν θα υπαρχει μερα..
Δεν θα υπαρχει θορυβος κανεις..
Δεν θα υπαρχουν ανθρωποι, δεν θα υπαρχουν κοινωνιες..
Το παρελθον λυπηθηκε με οσα ακουγε και φωναξε απελπισμενα..
Δεν φταινε αυτοι..
Εγω κρεμαστηκα σας λεω..
Και το παρον γελασε...
Και το μελλον τρομαξε..
Κι'εγω, κοντευω τα τριαντα τρια..

ΥΓ: Μαμα, και αν πεθανω?

Διαφανη σφαιρα..

Την ειχα πρωτοδει να καθεται μεσα στο φερετρο της..
Μια γυαλινη βιτρινα, που δεν την αφηνε να ζωντανεψει..
Κοντα σε πενες, σε χαρτοκοπτες..
Αναμεσα σε ξωτικα και δρακους..
Πλα'ι' σε βιβλια γοτθικα και σε φιλτρα μαγικα..
Με μαγνητισαν οι μυθοι της, που ζωντανευαν μπροστα στα ματια σου..
Την κοιτουσες και κουνιοταν..
Δεν το εβλεπε κανεις?
Τα ποδια μου εμειναν ακινητα..
Παγωσε το αιμα μου, οταν μεσα της, ειδα την ιστορια μας..
Τρεις φορες..
Μονο τρεις φορες..
Εδωσα τα χερια με την μοιρα μου και δεχτηκα, ολες τις συνεπειες..
Την αγγιξα..
Τιποτα πλεον δεν μπορουσε να ανατραπει..
Κανεις απο εκει και περα, δεν θα επαιρνε την ευθυνη..
Μοναχα εγω..
Μοναχα εγω και τιποτα εσυ..

ΥΓ: Μαμα, ειμαι μαγεμενη.. 

Φοβαμαι τους ανθρωπους..

Φοβαμαι εκεινους, που ζουνε ''βρωμικα'' και ψαχνουν, σε εμενα τους λεκεδες..
Φοβαμαι τους απαξιωτικους, που ποτε δεν μπορεσαν να απαξιωσουν το εγω τους..
Φοβαμαι οταν με φωναζουν φιλη, γιατι στ'αληθεια, δεν ξερουν τι χορεψα ή τι εκλαψα σημερα..
Φοβαμαι ολους αυτους, που οταν με κοιτουν κρυφα, ''κλαινε'' απο ζηλεια..
Κλαινε και μετα..
Μετα σε φωναζουν φιλο..
Φοβαμαι τον λιγομιλητο..
Φοβαμαι τον τσιγκουνη..
Φοβαμαι τον ψευτη και τον κλεφτη..
Φοβαμαι αυτον, που δεν φωναζει..Μανα!
Φοβαμαι που δεν γελας, οταν κι'εγω γελαω..
Σε φοβαμαι υποκριτη..
Σε φοβαμαι τραγωδια..
Καποτε φοβομουν και εμενα..
Και επαψα να ζω σαν ανθρωπος..
Μην με φοβασαι πλεον..


ΥΓ: Μαμα, θα ζω σαν νυχτεριδα..

Αρια da capo..

Μελαγχολουσε ο ποιητης μου κι'εγω, πεθαινα στα χερια του..
Με πιεζε σφυχτα πανω στο χαρτι..
Ετρεμα και δακριζα..
Καθε μου δακρυ εβαφε, λιγο παραπανω την καθε λεξη..

Γυναικα μου..
Θαλασσα μου..
Κυματα απ'τα δακρυα, που κυλουν στα ματια μου..
Ουρανε μου και Γη μου..
Ασπρο και μαυρο χρωμα μου..
Ηλιε μου..
Ομορφες μυρωδιες μου..
Κοσμε μου..
Πολεμε μου..

Εγω, ο φτωχος σκλαβος σου..
Αποψε θα πεταξω πανω απο τα νερα σου..
Θα αφησω το αιμα μου, να σε ποτησει γη μου.
Απο αυτην την στιγμη και για μια ακομα ζωη..
Εγω ο ταπεινος σου δουλος..
Θα σε προστατευω..
Θα σε κυριευω..
Θα σε γευομαι χωμα μου..


Γυναικα μου..
Θαλασσα μου..
Κυματα απ'τα δακρυα, που κυλουν στα ματια μου..
Ουρανε μου και Γη μου..
Ασπρο και μαυρο χρωμα μου..
Ηλιε μου..
Ομορφες μυρωδιες μου..
Κοσμε μου..
Πολεμε μου..


ΥΓ: Μαμα, ενα φλαουτο χρειαζεται το πιανο..

Η δημιουργικη ικανοτητα της ψυχης..

Πολλες ειναι οι νυχτες που την βλεπω..
Στην σοφιτα,του απεναντι σπιτιου..
Το παραθυρο κρεμεται σαπιο και η γυναικα ειναι παντα εκει..
Φοραει ενα ασπρο, καταλευκο φορεμα..
Μαυρα μακρια μαλλια βρεγμενα..
Τα χερια της, κρατουν το προσωπο της..
Κλεινω τα μπατζουρια μου, γιατι με ανατριχιαζει..
Την κοιταζω απο τις γριλιες..
Την αισθανομαι οταν με παρακολουθει μεσα απο αυτες..
Τρεχω τοτε, απο δωματιο σε δωματιο..
Μη..
Μην με κοιτας αλλο..
Με τρελαινεις..
Το φως του φεγγαριου, της δινει καθε νυχτα,την εξουσια του τρομου..
Τι θελεις απο εμενα?
Γιατι με κοιταζεις ετσι?
Γιατι στεκεσαι εκει?

Ξαπλωσε στο κρεββατι σου..
Σε φοβαμαι, με ακους?
Καθε βραδυ της το φωναζω..
Αποψε..
Ανοιξε το στομα της και σαν σειρηνα εφτασε στο σπιτι μου η κραυγη της..
Σε ακουω..
Καθε νυχτα σε βλεπω να τρεχεις..
Αισθανομαι τον φοβο σου..
Χαιρομαι που σου αναστατωνω την ηρεμια σου..
Δεν θα φυγω..
Δεν κουραζομαι να στεκομαι εδω..
Πρεπει να με συνηθισεις..
Ειμαι η φαντασια σου..


ΥΓ: Μαμα, πες μου ακομα μια ιστορια..

Η πενα..

Διεκδικησες θαυματα..
Ωσπου μια βραδια μεταμορφωθηκες σε λυκο..
Μονολογουσες και ουρλιαζες..
Ζητουσες να σου φερω την πανσεληνο,να βγαλεις απο μεσα σου, ολη την αγριοτητα σου..
Δεν μπορουσα να σε βοηθησω..
Δεν το ηθελα κιολας..
Ηδη, υπηρχα σε μια αλλη εποχη..
Αλλωστε, δεν σου ειχα και εμπιστοσυνη..
Αν εβγαζες την λυσσα σου επανω μου?
Αν με ορμη επεφτες στα χερια μου και μου τα κατασπαραζες?
Αν ετρωγες το μυαλο μου?
Σιγουρα θα με εβλεπες σαν προβατο..
Επελεξα να ζω σε εποχη μαγειας..
Θελησα να ζω σε αυτην σαν μια πενα..
Μια πενα, στα χερια ενος ποιητη..
Βλεπεις δεν ειχα ζητησει τιποτα σε αλλες μου ζωες..
Η επιθυμια μου,εγινε διαταγη τους..
Κι'εγω...
Εγινα η πενα!


ΥΓ: Μαμα, εγινα αυτο που ηθελα κι'εσυ εισαι το μελανι μου..

Στασου ορθιος..

Κολυμπαω στον φοβο μου..
Θυσιαζομαι..
Ζητω καποιον να με προστατευσει..
Εμενα εννοω..Ξερεις...
Ειμαι ετοιμη να με βοηθησω και σε βρισκω παλι εμποδιο στην προσπαθεια..
Πρεπει να κανουμε εδω, την τελευταια γενναια σταση μας..
Μπορεις?
Νομιζω αρχικα, πως σου χρωσταω μια συγγνωμη..
-Ωραια λοιπον, ακουω..
Στην χρωσταω ειπα..
Αυτο σημαινει, πως καποια μερα, θα την παρεις..
Δεν γινεται..
Ειναι σχεδον αδυνατο, να αντιμετωπισουμε τα τερατα αν δεν ειμαστε ενωμενοι..
Πιασε το αστερι μας που αιωρειται στο συμπαν..
Πες του πως εισαι κοματι μου..
Δεν πιστευει μοναχα εμενα..
Παρε δυναμη και σηκω επιτελους..
Στασου ορθιος και βοηθησε με..
Τοσα χρονια περιφερομαι μοναχη..
Κι'εσυ, παρατησες το μελλον μας, σε εκεινο το κρεββατι..




ΥΓ: Μαμα, μελαγχολησε ο εαυτος μου..

Ετσι ελεγαν κι'εσενα..

Σε εφερα παλι στην σκεψη μου..
Τι παραξενο?
Νιωθω ακριβως το ιδιο με χθες..
Με απειλησα για να κοιμηθω..
Απειλησα το τομαρι μου, με βασανισμο..
Τα ματια μου πρωτα και φοβουμενα, μην τα βγαλω, εκλεισαν..
Το κορμι μου, πηρε βιαστικα εμβρυ'ι'κη σταση..
Τα χερια μου διεταξαν τα δαχτυλα να παψουν να χτυπανε το μαξιλαρι μου..
Και το μυαλο μου, εκοψε την κυκλοφορια των σκεψεων και των λεξεων..
Με αρπαξε το παρελθον μου και με πεταξε με παθος μεσα του..
Χτυπησα λιγο πεφτοντας πανω στα ματια σου..
Τα καθησματα του παλιου θεατρου, ειναι αδεια..
Η αυλαια ανοιγει και βρισκομαι πανω στην σκηνη..
Ενα μεγαροσημο πληρωσα και κερδισα τον πρωτο ρολο..
Τα φωτα χαμηλωσαν..
Η ξυλινη σκαλα ετριξε σαν καποιος να την περπατησε για λιγο..
Κανεις!
Ετσι ελεγαν κι'εσενα..
Το κουδουνι χτυπησε και ο μελωδος χορευε απο τον αερα σου..
Σταστησμενη κοιταξα την πορτα του θεατρου..
Μολις εβγαινε η ετυμηγορια..


ΥΓ: Μαμα, ειναι οντως ετσι?

Υπερπεραν..

Ο παλιος καθρεφτης στεκεται εδω και χρονια στο ιδιο ακριβως σημειο..
Κανεις μα κανεις δεν βρεθηκε να του αλλαξει θεση?
Στοιχιωσαν μεσα του αυτα τα δεντρα που κοιταζει απο το παραθυρο..
Εβγαλαν ριζες και αυτες χυθηκαν στο πατωμα του σπιτιου και αναρριχηθηκαν στον τοιχο..
Κρεμασμενα σε καθε τους κλαδι, ειναι τα κεφαλια οσων τον κοιταξαν,εστω και μια φορα..
Καθομαι στην πολυθρονα μου και τα παρατηρω..
Την ωρα αυτη..
Ενας δισκος μπαινει στο πικ-απ, και παλια τραγουδια ακουγονται στον χωρο..
Ενα ενα τα προσωπα, κατεβηκαν απο το δεντρο και φορεσαν το σωμα τους..
Καπου το ειχαν αφημενο..
Γελια, φωνες χαρουμενες και ψιθυροι κουτσομπολιστικοι, επεφταν μεσα στα ποτηρια που κρατουσαν..
Ποτηρια γεματα με αθανασια..
Αθανασια και νεκταρ..
Κανεις δεν μου εριξε ουτε μια ματια..
Δεν μου ειπαν μια μικρη κουβεντα..
Αλωστε πες μου σε παρακαλω..
Τι να πουν οι ζωντανοι, σε εμας τους πεθαμενους?


ΥΓ: Μαμα, ολοι τους, ηταν καλα..

Πολεμος..

Μονη μου ειρωνευτηκα, οτι ονειρευτηκα..
Δεν θα εδινα ποτε σε εσενα αυτην την ευκαιρια..
Καθε φορα που σου μιλαω, βλεπω επανω σου, εκκατομυρια ματια και αλλα τοσα προσωπα..
Μειδιαματα..
Επαναλαμβανομαι, συνειδητα..
Πρεπει να καταλαβεις..
Κοιτα γυρω σου..
Βλεπεις τον πολεμο?
Γιατι γινεσαι οπλο?
Γιατι κρατας αυτο το φτυαρι και ανοιγεις ταφους?
Λαβωμενοι ανθρωποι, κρατανε μια λευκη σημαια..
Κι'εσυ?
Τι κανεις εσυ?

Κατεβασα την καπα και σκεπασα το προσωπο μου.
Μολις αναστηθηκα και πρεπει να το ξεπερασω..
Τι με εφερες Θεε μου να κανω σε τουτη την ζωη?
Να δοκιμαστω?
Απο ποιον?
Απο εμενα?
Δεν ειναι δικη μου η επιλογη αυτη..
Τρεμω..

Γεννηθηκα και ζω,για μια ιδεα..
Και αλλοι...
Πεθαναν για δαυτην..


ΥΓ: Μαμα, που πηγαν οι αξιες?

Μεσα σας ειναι..

Εσπασα το φραγμα και χυθηκα απ'εξω..
Επεσα με ορμη στο κενο..
Περνουσε η ατυχη και αδιαφορη ζωη μου, μπροστα απο τα ματια μου..
Δεν ξερω τι με ποναει διαολε μου πιο πολυ σε αυτην την ζωη..
Να ειναι η αγνοια του κοσμου?
Μηπως η κακια, ο φθονος τους?
Θα ειναι σιγουρα μεσα σε ολα η αδιαφορια τους για την χαρα μου..
Κλεισμενα παραθυρα..
Σφραγισμενες καρδιες..
Μυαλα αδεια..
Η θλιψη μου, περιπλανηθηκε τοσες φορες..
Μαζι με τα αδεσποτα σεργιανησε στις γειτονιες της πολης..
Τι σημασια ειχε αν με φωναζαν Κατερινα?
Κανεις δεν ηταν φιλος μου..
Κανεις δεν εκλαψε για εμενα..
Αποφασισα την ωρα της πτωσης μου, να πιαστω γερα απο τα συννεφα..
Δεν θα αφιερωνα σε κανεναν την καταστροφη μου..
Ηρω'ι'κα σταθηκα ζωντανη και θα σταθω και παλι..
Το κεφαλι μου, μπορει να ειναι βαρυ, μα δεν θα το σκυψω μπροστα σας αψυχοι ποτε..
Ανεραστοι, ανοργασμικοι, κομπλεξκοι και δηθεν, αθλιοι ολοι εσεις..
Εσεις που ζητε το σημερα, σαν να μην υπαρχει αυριο, μονοι σας, αποκομενοι απο καθε ενδειξη ανθρωπιας..
Κοιταζετε ο ενας τον αλλον και ψαχνετε το ελλατωμα..
Μεσα σας ειναι..


ΥΓ: Μαμα , κοιταξε τους..

Αχαριστια..

Περπατησα, περπατησα και επεσα μεσα στο πιγαδι..
Σκοταδι και μονο σκοταδι..
Εψαξα να βρω μια μικρη πηγη απο φως..
Μα πες μου, ποιος βρεθηκε ποτε κοντα στο φως οταν επεσε στο πιγαδι?
Τον καταπιε η μουχλα, η υγρασια, το γεματο φυλλα φθηνοπορινα νερο..
Τον καταπιε ο θανατος απο απελπισια και προσπαθεια να βγει απο τον πατο..
Φωναξε, ουρλιαξε, παρακαλεσε και καταραστηκε απο πονο και φοβο..
Πουλησε την ψυχη του και στον διαολο για να τον βοηθησει..
Συγχωρα με Θεε μου, αλλα εισαι τοσο απασχολημενος με τους σταυρους του κοσμου..
Επρεπε κι'εγω, καπου να απευθυνθω..
Μαζι του επεσα μεσα στο σκοταδι και του χαρισα τους ωμους μου, να πατησει επανω..
Εβαλα τις παλαμες μου κοντρα στον τοιχο και κατεβασα το κεφαλι μου..
Τα ματια μου, εσταζαν δακρυα απο την κουραση και το βαρος..
Τα δοντια μου ετριζαν απο κρυο και τρομο..
Θα τα καταφερω?
Θα καταφερω να τον φτασω στην επιφανεια.?
Με ματωσε..
Με εκανε να σκυψω την πλατη και το κεφαλι μου..
Και την ωρα που κατερρεα..
Ακριβως την ωρα εκεινη...
Πιαστηκε απο την καπα του διαολου που ειχα τοσο παρακαλεσει..
Πατησαν τα ποδια του στο χωμα..
Στραγγιξε τα ρουχα του και εκανε το πρωτο βημα..
Εεε!!
Που πας?
Γυρνα πισω..
Που με αφηνεις?
Τοσο απονα μου γυρισε την πλατη και εφυγε..
Δεν μπορεσα να βγω απο τοτε μεσα απ'το πιγαδι αυτο..
Μα ουτε εκεινος μπορεσε ποτε να βγει απο το καταραμενο δασος..
Δυο ευχες ειχα κανει στον διαολο..
Μια να με βοηθησει να τον σηκωσω και να βγουμε απο το πιγαδι..
Και μια να μου δωσει την πυξιδα που θα μας οδηγουσε στην ζωη μας παλι..


ΥΓ: Μαμα, αν τον δεις, πες του πως προσπαθησα..

Τιποτα δεν ηταν..

Το σωμα μου αποψε, εφυγε απο το κρεββατι..
Η Ψυχη μου, βγηκε  απο το κορμι μου και πεταξε..
Δεν πεθανα  τραγικε μου ανθρωπε..
Ονειρευτηκα..
Πηγα σε μερη γνωριμα..
Σε τοπους μαγεμενους..
Εκει που το οξυγονο φτανει και για εμενα..
Εκει που δεν υπαρχει κολαση..
Οι ανθρωποι εχουν ηδη ντραπει και μεταμορφωθει σε εκεινα τα μερη..
Με την αξια τους κερδισαν την οψη των αλογων..
Των λουλουδιων και των πνευματων..
Καθησα σε εναν βραχο και εκλαψα..
Το εγω μου ηξερα πως ειχε μεινει να κοιμαται στο κρεββατι μου..
Θα το ξαναβρισκα σε λιγο..
Για το εσυ μου θρηνουσα..
Που εισαι εσυ?
Εσυ, που εισαι?
Καποιος με ταρακουνησε και φωναξα μεσ' τον υπνο μου, βοηθεια..


ΥΓ: Μαμα, τιποτα δεν ηταν..απλα παραμιλουσα! 
    
 
 
    
 

Η πολη των αχρειων.

Εχει σκοτεινιασει και επεσα στον δρομο με τα γονατα..
Ενα κερι αναψα και πασπαλιζοντας τα παντα γυρω μου με πουδρα, ψαχνω..
Ψαχνω για  ιχνη απο αγαπη..
Ιχνη ειλικρινιας και ανθρωπιας..
Οχι για εμενα..
Εγω δεν εχω αναγκη την δικη σας συμπαρασταση..
Εγω, εχω καταλαβει για τα καλα και εχω αποδεχτει την ανυπαρξια σας..
Τα αναζητω για να τα στειλω στον διαολο..
Να του πω οτι χρειαζεστε λιγο ελεος οταν ερθει η ωρα..
Εκεινη η ωρα, που θα ερθει στην πολη σας..
Στην πολη των αχρειων..
Ανικανοι, αχρηστοι, ακαταλληλοι, ανοητοι και μη μαχιμοι..
Ολοι εσεις χτισατε τα τσιμεντα σας και δωσατε ονομασια στον τοπο διαμονης σας..
Η πολη των αχρειων..


ΥΓ: Μαμα, μαζεψε τα. Φευγουμε!

Πως να στο περιγραψω?

Κενο..
Τιποτα δεν ειναι οπως πριν..
Ποτε πριν?

Πριν με δω στον καθρεφτη και καταλαβω?
Η μηπως πριν καταλαβω εσενα?
Τιποτα δεν μου φταιει εκτος απο εμενα..
Γι'αυτο τιποτα δεν θα ειναι και δεν ειναι οπως πριν..
Σε κοιταζω μεσα απο μια βελονα..
Τοσο μικρο ειναι το κεφαλι σου?
Εφτιαξες την ζωη σου πανω στην θλιψη μου..
Εγινες κατι κι'εσυ και δεν βλεπεις πως εγω στο εδωσα..
Στο χαρισα γιατι το ειχα βαρεθει..
Τι κλαιγομαι τωρα?
Εσυ γιατι κορδωνεσαι?
Ποτε δεν θα γινεις κατι που εγω θα κοιταξω με θαυμασμο πλεον..
Δεν ξερω και πως να στο περιγραψω!


ΥΓ: Μαμα, ολα αλαζουν?

Oταν σου μιλαω..

Παιρνω μια βαθια αναπνοη και μπαινω κατω απο τα σκεπασματα..
Το μαξιλαρι μου ακουει, ολες μου τις σκεψεις..
Το σεντονι τυλιγεται πανω μου και προσπαθει να με ακινητοποιησει..
Το στρωμα δεν ζεσταινεται επιτηδες..
Πρεπει να με κρατησει σε εγρηγορση..
Δεν γινεται..
Δεν μπορω να μεινω αλλο στην αδρανεια..
Σηκωνομαι..
Που να παω?
Που θα παω?
Που πρεπει να ειμαι?
Γιατι δεν ειμαι?
Βγαινω στον δρομο χωρις παπουτσια αλλα τα ποδια μου πονανε..
Βλεπεις ειχα παντα ενα ζευγαρι να φοραω..
Πεταω τα ρουχα μου και μοιαζω με τρελη..
Επρεπε να ξεγυμνωθω..
Επρεπε να μην εχω τιποτα για να χαρω ξανα οταν θα βρω..
Τι να βρω?
Τι θα βρω?
Τι πρεπει να βρω?
Γιατι δεν βρισκω?
Μηπως επειδη δεν βλεπω?
Μηπως επειδη δεν ακουω?
Μηπως επειδη εσυ οταν σου μιλαω...


ΥΓ: Μαμα, δεν δινει σημασια κανεις..