Σελιδες πεταμενες..

Σελιδες..
Σελιδες πεταμενες σε ερημο δρομο μοιαζουν..
Ολοι εκεινοι..
Ολες εκεινες..
Ολα αυτα που περασαν απο την ζωη μου..
Κι εγω..
Αλκοολικος πεζος αναμεσα τους..
Σκεφτομαι πως μεγαλωσα..
Δεν φταιω εγω..
Ο χρονος ειναι σκληρος..
Και μια γουλια ακομη καιει τα σωθικα μου..
Μια γουλια ζωης..
Ποιανου?
Της δικης μου αχρηστη..
Δικη μου ειναι η ζωη και τωρα το καταλαβα..
Επρεπε να κολησουν οι σελιδες στα μουτρα μου..
Να με θαμπωσουν και να πεσω..
Με το χτυπημα ματωσα..
Ταρακουνηθηκα δεν λεω..
Και τωρα?
Ανορθογραφη ζωη..?
Σαν τα ποιηματα μου..?
Ειμαι του πανεπιστημιου..
Και..?
Μεγαλωσα και πρεπει να πιω μονη μου..
Τι..?
Την ζωη μου η αχρηστη..
Ακομα δεν καταλαβες?

ΥΓ: Μαμα.. Μονη μου?