Με καταπια η αθλια..

Ογδωντα μολις εκατοστα μακρυα απο τον εαυτο μου..
Ζωγραφιζω στον χωρο μου την αποσταση..
Σπαει η κιμωλια και τρεχουν δακρυα.
Δεν θα τα καταφερω ποτε να πιασω το τηλεφωνο..
Παω κοντα και φευγει..
Ολα ξεκινησαν απο τοτε..
Ποτε?
Ανοιγω τρυπες σε ενα πατωμα..
Βυθιζομαι μεσα ως το κεφαλι..
Βουρκος το εγω μου..
Με καταπια η αθλια..
Μην με διαβαζεις..
Μην με ακους..
Θα σε παρω μαζι μου..
Θα σε κολλησω..
Σχιζοφρενεια..

ΥΓ: Μαμα.. Εχω παρει φωτια.. Σβησε με!