Χαρακιες τα λογια μου..

Xιλιαδες αγγελοι...
Ανασες...
Γυρισα στην αρχη πιο εξελιγμενη..
Εχω σημαδια στο κορμι..
Μα..
Αυτα ειναι οι μνημες μου..
Ενα εμβατηριο..
Πενθιμο?
Μοναχικο?
Επανασταση κανε μεσα μου..
Εσυ γνωστε μου αγνωστε..
Δεν ποιω τεχνη ετσι..
Κακοποιω εμενα..
Με γδερνει καθε λεξη..
Και καθε δακρυ μου..
Μου αφαιρει το δερμα..
Και το μυαλο..
Και μεγαλωνει τα βασανα μου..
Και πινω να μην νοιωθω..
Και ολο νοιωθω...Τρελαινομαι..
Οχι..
Δεν θα σε αφησω να με αφησεις..
Θα σε δεσω γερα κοντα μου..
Πως..?
Με χαρακιες τα λογια μου στην ψυχη σου..
Σημαδια σαν ανεξιτηλες μνημες θα τα αφησω στο μεσα σου..
Γιατι καποιος μου ειπε πως..
Οι μεγαλυτεροι ερωτες..
Κοιμουνται σε χωριστα κρεβατια..


ΥΓ: Μαμα, απανθρωπο ειναι..