Tαξιδι..

Εντυπωσιαστηκα με την ιδεα και μονο..
Ποτε δεν εχω γραψει για ενα ταξιδι..
Στα αληθεια να πω ενα της ζωης μου, η ενα του μυαλου μου?
Ποτε δεν θα μαθεις..
Αρκετες χιλιαδες ποδια πανω απο το εδαφος και σκεφτομαι αν στα αληθεια θα γινω στηλη παγου και θα σπασω αν τολμησω να βγω απο το σιδερενιο πουλι, για να πεταξω μονη μου..
Γιατι δεν το εκανα Θεε μου?
Ναι, ...θυμηθηκα κι'εσενα..
Κανε το ιδιο μαζι μου επιτελους..
Η αναγκη μου δεν με αφησε ομως να κανω αυτο το αλμα και διστυχως για εσενα, ουτε η αγαπη που εδω και χρονια δεν σου ειχα πια..
Σε εκεινον μιλαω, μην ψαχνεσαι εσυ!
Αλλου χτυπουσε η καρδια μου..
Αλλου γινομουν παλι ανθρωπος..
Ειχες πεθανει απο τον πρωτο χρονο πανω στον καναπε σου κι'εγω απο ανασφαλεια, σε ελεγα ζωντανο!
Τι ανωμαλια Θεε μου?
Σε πολυμελεταω, μηπως και ξυπνησεις..
Δωσε σημασια, ελεος!
Πηγαινα σε τοπο γεματο παθος..
Σε πρασινα, καταπρασινα μαγια..
Ηπια λικερ με χρυσα και ασημενια δακρυα και κολυμπησα διπλα σε πλεουμενα σπιτια..
Περπατησα σε κοσμο αναμεσα, που για κανεναν λογο δεν με κοιτουσε περιεργα, τρωγοντας τεσσερις μπαλες παγωτο..
Ειδα μεθυσμενους να στρεκλανε διπλα μου, μονολογωντας την καταντια τους, κι'εγω....
Κι'εγω γαμωτο, ποσο πολυ τους καταλαβαινα...
Μια νυχτα θυμαμαι, που μεσα στον ιδρωτα και στον πονο μου, ακουσα τα ποδια, να ανεβαινουν τα σκαλια..
Το φως, περνουσε απο την χαραμαδα, κατω απο την πορτα του δωματιου μου..
Κουλουριαστηκα..
Τεντωσα αυτια και ματια και περιμενα το τελος μου..
Δεν ηρθε ποτε ομως..
Εσβησε το φως και πηγε να καταθεσει το κορμι του στο πατωμα ενδεχομενως, απο το πολυ αλκοολ!
Ξημερωσε παλι και ηξερα πως το ταξιδι τελειωνει..
Καθησα να χα'ι'δεψω το δεντρο και εκεινο μου εσφυξε τα χερια αποχαιρετωντας με..
Την διαφανη σφαιρα εκεινη που τα πρασινα μαγια τοσο πολυ αγαπουσαν!
Τα μαγια αυτα, δεν ειχα δυναμη να τα απαρνηθω!
Ακομα μια ζωη να ειχα, το ιδιο θα εκανα!
Με καθε κοστος..


ΥΓ: Μαμα, μεγαλο το κοστος..