Αντικλειδια..

Ετσι μπηκε η αμφιβολια στην σαρκα μας, σαν να ηταν μια και αυτη απο τις καταρες..
Μια πλεκτανη καποιος μας εστησε και μας κλειδωσε για παντα..
Μας κλειδωσε σε εκεινο το δωματιο, με θεα στην κολαση..
Μας μαστιγωσε, μας εκαψε, μας αφησε χωρις νερο και ζωοτροφη..
Το φεγγαρι γεμιζει και τηκτει, φοβο, ενοχη, παθη και μίση..
Μονο η θαλασσα τριβεται επανω του και δεν την φοβιζει..
Ολα τα μυστικα και τα δημιουργηματα της, τα εχει καλα φωλιασμενα στην κυριαρχια της..
Οι δικες μας οι καρδιες ,μας αφησαν εκτεθημενους..
Και η δικη μου η καρδια ανοιξε την πορτα στο κακο των λαων..
Και βασανιζομαι και πονω και λιγοψυχω..
Ναι και εγω..
Κι'εγω, ο ανθρωπος..



ΥΓ: Μαμα, κλειδωσαν και πεταξαν τα αντικλειδια!