Οταν χαραζει..

Την ωρα αυτη ακουω τα βηματα..
Μαζευουν βιαστικα τα ποτηρια τους..
Αδειαζουν τα τασακια και παραπατουν απο την μεθη..
Ταχτοποιουν ατακτα το σπιτι και φευγοντας μου φτιαχνουν κι'εμενα το μαξιλαρι..
Μου αφηνουν εναν τσιγαρο διπλα στο μολυβι μου..
Ξερουν..
Γνωριζουν πολυ καλα, πως το ξημερωμα, το φοβαμαι το ιδιο με την νυχτα..
Περιμενω την στιγμη, για το μεγαλο κολπο..
Μη με ρωτας ποιο ειναι αυτο..
Σημασια εχει πως θα ειναι μεγαλο..
Θα κανει κροτο και αυτος..
Αυτος θα ακουστει ως τις τουλιπες..
Θα τις ξεριζωσει και τοτε θα ησυχασω..
Θα ησυχασω?
Θα ησυχασω?
Απαντησε μου, θα φυγει απο το πενθος μου ενα ουρλιαχτο επιτελους?
Θελω να πνιγω στο στομα σου..
Θελω να μην θελω..
Θελω να θες μοναχα εσυ..
Γιατι μοναχα εσυ?


ΥΓ: Μαμα, οταν χαραζει ελα να με φιλησεις..

Προσωπα,απροσωπα..

Η πιστη μου, ειναι δεμενη με αλυσιδες και η μονη σωτηρια μου, ειναι να ζωγραφισεις το κλειδι..
Γιατι μπερδευεις αυτο που ειμαι, με αυτο που ξεσπαω?
Ο χαρακτηρας μου, ειμαι εγω..
Η οργη μου, εισαι εσυ..
Προσωπα, απροσωπα..
Που αφησες παλι το κεφαλι σου?
Γιατι δεν σου αρεσει να εχεις κουτελο?
Που ειναι τα ματια σου?
Πως θα δεις?
Δεν θα βλεπεις?
Οχι..
Δεν μπορεις να βλεπεις εσυ..
Τα ματια σου, τα εκρυψες βιαστικα μεσα στην κωλοτσεπη..
Γιατι?
Γιατι με αγνοεις τωρα που εγινες μεγαλος?
Δεν σκεφτηκες ποτε στα αληθεια, οτι θα με χρειαστεις οταν γινεις ξανα μικρος?
Πιστεψε λιγο και σε εμενα, για να μπορεσω καποτε, να πιστεψω σε εσενα..

ΥΓ: Μαμα..

Αγνοια..

Μπροστα στο μεγαλειο της καλοπερασης, ολα φανταζουν απλα..
Χωρις κοστος..
Χωρις καμια συνεπεια..
Κανεις δεν θα βρεθει να τιμωρησει, λες και δεν υπαρχει Θεος..
Εγω τον βλεπω..
Καθε μερα τον κοιτω στα ματια αυτα, που εχουν το χρωμα των δικων σου ματιων..
Καθε μερα τον αγαπαω πιο πανω και απο εμενα..
Εσυ...
Εσυ απαντησε μου, σε ποιον Θεο μπροστα προσκυνας?
Μηπως στην μαρκα του τσιγαρου που ακουμπας στα διεφθαρμενα χειλη σου?
Μηπως σε εκεινο το κορμι, που σε λιγα χρονια θα κειτεται πανω στον πονο που σκορπισε τοσο ασυνειδητα?
Τα δαχτυλα των ανθρωπων,εχουν μακρια και γαμψα νυχια..
Τωρα αυτοι που σε αγαπουν και σε σερνουν αμοιρε στον γκρεμο, εκεινους τους καιρους, θα στα μπηξουν με ευκολια και χλευασμο στην σαπια σου σαρκα..
Αφου δεν μπορεσες να ησουν σωστοςκαποτε..
Δεν θα γινεται να σε πιστεψουν παλι ποτε..
Δεν μπορω να σου πω ποσες φορες με οδηγησαν κι'εμενα στον γκρεμο της απολαυσης και της λησμονιας,για να κατρακυλισω..
Θυμαμαι μονο, πως παντα φωναζα, οτι δεν ειχε ερθει ακομα η ωρα..


ΥΓ: Μαμα, ποσα χερια θα ζητα να κρατησουν ορθιο το κεφαλι του?

Μετραω

Μετραω την αντοχη μου..
Προσπαθω να με χωρεσω, αναμεσα σας..
Τα καταφερνω και πνιγομαι..
Δεν χωραω στην πραγματικοτητα σας..
Δεν χωραω σε καμια πραγματικοτητα..
Καιγομαι..
Ειστε σιγουροι οτι ζειτε?
Η καρδια μου, η Ψυχη μου,η αντοχη μου..
Αναμετρουν την δυναμη τους..
Γιατι με διαλυετε?
Γιατι με κανετε να ντρεπομαι που εχω ματια?
Το στομα μου ειναι δυσκολο μπροστα στο απατηλο σας βλεμμα..
Μαγκες μου, βαλτε!
Παιζω την ψευτια σας..

ΥΓ: Μαμα, θα ρεφαρω..

Καποιος αλλος..

Σε δραμα κατασκευαστηκα για να παιζω..
Ποτε δεν το επελεξα..
Ποσα θα επρεπε να εχω αποφασισει για εμενα?
Δεν εχω την ψυχη νομιζεις να το καταλαβω?
Με κανεις οτι θες, γιατι τα συναισθηματα μου δεν οριζοντε απο εμενα..
Ουτε απο εσενα..
Δεν εχω εγκεφαλο και δυσκολα μπορω να θυμαμαι με σαφηνεια στο περασμα του χρονου..
Νιωθω αυτα που κανεις μονο και λυπαμαι που στο τελος καθε σου παιχνιδιου με κρεμας εξαντλημενη..
Ειμαι ακομα ζωντανη οταν φευγω απο τα χερια σου..
Τρεχουν τα σαλια μου στο πατωμα και δεν μπορω να τα μαζεψω..
Την ωρα εκεινη κλαιω για την καταντια μου, μα δεν καταλαβα ακομα..
Ποιος ειναι ο πιο καταντημενος?
Αδιαφορεις αν κρυωνω, αν φοβαμαι, αν ειμαι μοναχη..
Αδιαφορω για το τελος που θα εχεις..
Ειμαι στα δαχτυλα σου μαριονετα, μα ξεχνας...
Πως κι'εσυ μια μαριονετα εισαι και σε παιζει, καποιος αλλος!


ΥΓ: Μαμα, πες τους να σου βαλουν λιγο ρουζ..

Που ειμαι?

Ειναι φορες που σκεφτομαι, τι θα εκανα χωρις τον εαυτο μου..
Καποιες γινομαι δυνατη και θελω να τον πεταξω στα σκουπιδια και αλλες τον νοιαζομαι γιατι οπως και να το δω, ειναι ο εαυτος μου..
Με ακολουθει απο την κοιλια της μανας μου και εγινε ενα με την υπαρξη μου..
Η μηπως εγω με την δικη του?
Μπερδευομαι συνεχεια και μαλλον φταιει το πως μεγαλωσα και δεν εχω την δυναμη να τον απομονωσω..
Ισως κατα βαθος, να τον τρεφω εγω απο ανασφαλεια μπας και μεινω μιση..
Αυτος με καταδικασε στις αδυναμιες μου..
Αυτος με ποτισε με ολες τις κακες συνηθειες..
Με εμαθε να εκτελω ολες τις εντολες του..
Να μενω παρατηρητης, σε ολο του το εγω..
Κι'εγω?
Που ειμαι εγω?
Που εχω χαθει και δεν με βρισκω?
Ζητω μια συμφιλιωση αλλα ακομα κι'εσυ ανταγωνιστικα με βλεπεις..
Γιατι δεν αποδεχεσαι οτι πρεπει να αγαπηθουμε?
Θα σου δωσω την ψυχη μου και θα μου την φερεις πισω..


ΥΓ: Μαμα, δεν υπαρχει αλλος τροπος..

Ανακατευθυνση..

Ξημερωσε ..
Ο ηλιος παιζει με το ματι μου..
Το κλεινω με το χερι μου και ξαναμπαινω στους ανεμους..
Ψαχνω το μελλον μου..
Ανθρωποι φθαρμενοι..
Κοιταζω την αφθαρσια..
Πως μπορω να την αγγιξω αφου υπαρχω?
Το ''πολυτιμοτερο'' δωρο των ανθρωπων προς τον ανθρωπο..
Εκμεταλλευση..
Η συνειδηση κοιμαται, τον υπνο του δικαιου..
Βιωνω την λαιλαπα..
Ο εχθρος του εχθρου μου, ειναι και αυτος εχθρος μου..
Δρομος με λωριδες που δεν δινουν κατευθυνση..
Ενα μπαλκονι ειναι το μυαλο πλεον, που κοιταζει στο νεκροταφειο..


ΥΓ: Μαμα, γιατι πεθανανε ολοι?

Εχει κι'αλλο πατο..

Καποτε μου εδινες ψιχουλα κι'εγω τα δεχομουνα,συνειδητα..
Η εκτιμηση, εμπνεεται..
Ο σεβασμος, επιβαλλεται..
Απλωσα το χερι μου πολλες φορες και μου εδωσες μπαστουνι να πιασω..
Φοβηθηκες αθλιε μην σε τραβηξω κατω..
Δεν ειχα σκοπο..
Κρατα το μπαστουνι σου, να σε στηριξει στο ασταθες βημα σου..
Θα ερθει καιρος, που θα θες και δεν θα μπορεις..
Σε εβαλε στην χουφτα του ενα κουταλι και σε αδειασε στο στομα του..
Εκεινο σε καταπιε..
Περνας τις μερες σου, πανω απο μια κατσαρολα, χωρις να βλεπεις τον ατμο που βγαζεις..
Θα σκασεις αμοιρε και θα σου φταιω παλι εγω..
Θα σου φταιει παλι η Μαρια..
Εκεινη μην την κατηγορεις και μην με κλαις εμενα..
Αλιμονο..
Αλιμονο σε εκεινους που ποτε δεν χορτασαν..


ΥΓ: Μαμα, θα φανε και εσενα..

ποιος..

Απαντησε μου ποιος..
Ποιος ειναι αυτος ο γιγαντας που μπορει να σταθει στα συννεφα με το κεφαλι να ακουμπαει τα αστερια, χωρις εσενα?
Χωρις εμενα..
Χωρις την μανα, τον αδερφο, τον πατερα, τον φιλο, τον Θεο και τον διαολο?
Ποιος?
Ποιος ειναι αυτος ο αγεροχος που αντεχει την μοναξια για τοσα χρονια που ειμαστε καταδικασμενοι να μην ζουμε..
Ποιος?
Απαντησε μου..
Σπαω το κεφαλι μου να βγαλω απο μεσα το λαθος..
Μα ειναι σιγουρα και δικο μου?
Η υγρασια, μου τρυπαει το μεδουλι και δεν ειναι βαλσαμο το κρασι..
Εσυ εισαι ομως..
Αλλα εισαι ποιος?
Που να σε βρω?
Τι να σου προσφερω?
Και αν δεν εισαι εσυ, τοτε μαθε με που να παω, σε ποια γη?
Εναν ομοιο μου να βρω θελω, για να τον κανω γιγαντα..


ΥΓ: Μαμα , χα'ι'δεψε με..

Αντικλειδια..

Ετσι μπηκε η αμφιβολια στην σαρκα μας, σαν να ηταν μια και αυτη απο τις καταρες..
Μια πλεκτανη καποιος μας εστησε και μας κλειδωσε για παντα..
Μας κλειδωσε σε εκεινο το δωματιο, με θεα στην κολαση..
Μας μαστιγωσε, μας εκαψε, μας αφησε χωρις νερο και ζωοτροφη..
Το φεγγαρι γεμιζει και τηκτει, φοβο, ενοχη, παθη και μίση..
Μονο η θαλασσα τριβεται επανω του και δεν την φοβιζει..
Ολα τα μυστικα και τα δημιουργηματα της, τα εχει καλα φωλιασμενα στην κυριαρχια της..
Οι δικες μας οι καρδιες ,μας αφησαν εκτεθημενους..
Και η δικη μου η καρδια ανοιξε την πορτα στο κακο των λαων..
Και βασανιζομαι και πονω και λιγοψυχω..
Ναι και εγω..
Κι'εγω, ο ανθρωπος..



ΥΓ: Μαμα, κλειδωσαν και πεταξαν τα αντικλειδια!

Επιστροφη..

Μου χτυπησε το παραθυρο και εγω, επρεπε να ανοιξω..
Κατι μου θυμιζε..
Στο ποδι του, ειχε το μηνυμα..
Καιρο δεν ειχαν ερθει..
Δεν με νοιαζει που θα με πατε αποψε..
Δεν θελω ομως, να ακολουθησω τον δρομο της ηττας..
Γνωριζω το τεταρτο ζωο της αποκαλυψης αλλα θελω να μου δειξετε τα αλλα τρια...
Αυτο το ζωο, μονο κρασι θυμου ξερει να κερναει..
Βρεχει τοσο πολυ την νυχτα αυτη, που η πτηση θα ειναι ανελεητη..
Για την πτωση αδιαφορω..
Ποτε θα με πιστεψεις?
Ποτε δεν διαλεγω εγω τι θα φορεσω..
Με πλενουν με ντυνουν και με ναρκωνουν, ωστε να μην μπορω μετα να θυμηθω ακριβως..
Τι να θυμηθω?
Τι ειχε γινει?
Φοβαμαι μηπως με ξεσκισε καποιο τερας πανω στην μαχη..
Φοβαμαι μηπως με νικησε και δεν καταφερα να του βγαλω εστω ενα ματι..
Οι κεραυνοι στον ουρανο, ειναι σαν να υπογραφουν..


ΥΓ: Μαμα, την επιστροφης τους υπογραφει..

Ακουσε με..

Καμια διαθεση δεν ειχα να ακουσω τα νεα σας..
Στα πρωτα τρια λεπτα, γυρνατε την κουβεντα επανω σας..
Θελω κι'εγω να μιλησω..
Γιατι δεν με ακουει κανεις?
Αποφασισα να παω σε εκεινο το ταβερνακι που βρισκεται στο σκοτεινο στενο..
Εκει που το κρασι εχει ακομα τεσσερα και τριαντα το κιλο..
Εκει που ο κυρ Γιωργος, σε χτυπαει στην πλατη και απο τα ματια σου καταλαβαινει ποσα λεφτα θα παρει..
Δεν ειναι και για εκεινον τα χρηματα το παν..
Ουτε για εμενα ειναι..
Δεν τα εχω..
Ουτε εκεινος..
Απο γουστο το κραταει ανοιχτο το κωλομαγαζο..
Κι'εγω απο γουστο μου πηγαινω..


ΥΓ: Μαμα, ενα κρασι ελα να πιεις..

Χειμωνας

Ολες οι εποχες εχουν την ομορφια τους λενε..
Ναι, την εχουν αλλα εγωωω..
Εγω αγαπαω τον Χειμωνα πιο πολυ..
Ισως γιατι στην συννεφια και την μουνταμαρα, ολα φαινονται πιο καθαρα..
Ποτε ειδες σκονη στον δρομο η στα αυτοκινητα η ακομα και στο τραπεζακι του σαλονιου σου, αν εξω ο ουρανος ητανε μαυρος?
Ισως βεβαια να φταιει και το πως τον Χειμωνα πονανε τα κοκαλα πιο πολυ..
Και εμενα κατα βαθος, μου αρεσει να ποναω..
Πως να βγει περα η ζωη χωρις πονο πες μου..
Μην ψαχνεις να βρεις εποχες που θα σε φωτισουν, διοτι υπαρχει και η νυχτα, χειμωνα καλοκαιρι..
Εχω ακουσει σου λεω και πιστεψε με, πως μετα απο καθε νυχτα, παντα μα παντα, ο ηλιος ανατελλει!


ΥΓ: Μαμα ξυπνα με, νωρις!

Εφιαλτης..

Τρομαζω και πεταγομαι απο το κρεββατι οταν τον βλεπω να περπαταει στο μπαλκονι μου..
Να τον ακολουθησω θελει αλλα αυτο να το ξεχασει..
Αποφασισμενα ανοιγω το παραθυροφυλο κι'αυτος με κανεις να τρεχω..
Τρεχω και τα βηματα μου ειναι σε τοσο αργο ρυθμο, που η ανασα μου κοντευει να με εγκαταλειψει απο φοβο κι'εκεινη..
Με ακουμπαει και του ξεφευγω..
Ανατριχιαζω που ειναι τοσο κοντα μου..
Τον ακουω να γελαει και τα ποδια μου λυγιζουν..
Δεν εχω φοβηθει ποτε τοσο στην ζωη μου..
Ισως αλλη μια φορα να φοβηθηκα τοσο αλλα τοτε ηταν λογικο..
Εκλογες ειχαμε..
Τι σου λεω κι'εσενα..
Αποψε καθησα με ζεστο κονιακ και κοματια σοκολατας, κοντα στο τζακι να ξεφυλησω εκεινο το μουχλιασμενο απο τις φτυσες, αλμπουμ..
Οχι, δεν μου φταιει το κακομοιρο το φωτοβιβλιο αλλα τι να κανω που εκει τον βλεπω τον πεταμενο..
Καποτε ενας πολυ δικος μου ανθρωπος, που δεν ειναι στην ζωη πια..
Ο Κυριος Μανος Χαρης..
Ο Δημοσιογράφος  από το Ηράκλειο Κρήτης..
Μου ελεγε για να γελασω..

''Φωτογραφε φωτοχαλια, με εβγαλες με δυο κεφαλια..''
Τωρα βλεπω στο αλμπουμ αληθεια τα δυο κεφαλια σου και αναγνωριζω πως ησουν ενα τερας!


ΥΓ: Μαμα, ποιος ειναι ο αληθινος εφιαλτης?




 

Tαξιδι..

Εντυπωσιαστηκα με την ιδεα και μονο..
Ποτε δεν εχω γραψει για ενα ταξιδι..
Στα αληθεια να πω ενα της ζωης μου, η ενα του μυαλου μου?
Ποτε δεν θα μαθεις..
Αρκετες χιλιαδες ποδια πανω απο το εδαφος και σκεφτομαι αν στα αληθεια θα γινω στηλη παγου και θα σπασω αν τολμησω να βγω απο το σιδερενιο πουλι, για να πεταξω μονη μου..
Γιατι δεν το εκανα Θεε μου?
Ναι, ...θυμηθηκα κι'εσενα..
Κανε το ιδιο μαζι μου επιτελους..
Η αναγκη μου δεν με αφησε ομως να κανω αυτο το αλμα και διστυχως για εσενα, ουτε η αγαπη που εδω και χρονια δεν σου ειχα πια..
Σε εκεινον μιλαω, μην ψαχνεσαι εσυ!
Αλλου χτυπουσε η καρδια μου..
Αλλου γινομουν παλι ανθρωπος..
Ειχες πεθανει απο τον πρωτο χρονο πανω στον καναπε σου κι'εγω απο ανασφαλεια, σε ελεγα ζωντανο!
Τι ανωμαλια Θεε μου?
Σε πολυμελεταω, μηπως και ξυπνησεις..
Δωσε σημασια, ελεος!
Πηγαινα σε τοπο γεματο παθος..
Σε πρασινα, καταπρασινα μαγια..
Ηπια λικερ με χρυσα και ασημενια δακρυα και κολυμπησα διπλα σε πλεουμενα σπιτια..
Περπατησα σε κοσμο αναμεσα, που για κανεναν λογο δεν με κοιτουσε περιεργα, τρωγοντας τεσσερις μπαλες παγωτο..
Ειδα μεθυσμενους να στρεκλανε διπλα μου, μονολογωντας την καταντια τους, κι'εγω....
Κι'εγω γαμωτο, ποσο πολυ τους καταλαβαινα...
Μια νυχτα θυμαμαι, που μεσα στον ιδρωτα και στον πονο μου, ακουσα τα ποδια, να ανεβαινουν τα σκαλια..
Το φως, περνουσε απο την χαραμαδα, κατω απο την πορτα του δωματιου μου..
Κουλουριαστηκα..
Τεντωσα αυτια και ματια και περιμενα το τελος μου..
Δεν ηρθε ποτε ομως..
Εσβησε το φως και πηγε να καταθεσει το κορμι του στο πατωμα ενδεχομενως, απο το πολυ αλκοολ!
Ξημερωσε παλι και ηξερα πως το ταξιδι τελειωνει..
Καθησα να χα'ι'δεψω το δεντρο και εκεινο μου εσφυξε τα χερια αποχαιρετωντας με..
Την διαφανη σφαιρα εκεινη που τα πρασινα μαγια τοσο πολυ αγαπουσαν!
Τα μαγια αυτα, δεν ειχα δυναμη να τα απαρνηθω!
Ακομα μια ζωη να ειχα, το ιδιο θα εκανα!
Με καθε κοστος..


ΥΓ: Μαμα, μεγαλο το κοστος..

Βαλε εσυ τιτλο..

Εχασα την εμπνευση μου νομιζω...
Εγινε βουρκος και με καταπιε η αλαζονεια μου..
Εχω και ενα κακο ελλατωμα, να μην βαζω τονους..
Πηρα την σκαλα και σκαρφαλωσα στα κεραμυδια..
Ηθελα περιπετεια, σταματα να απορεις..
Ειναι φρικτο να ψαχνεις συνεχεια για κατι..
Εγω στο λεω, που λεπτο δεν σταματαω..
Φοβαμαι για την μερα που δεν θα το εχω βρει και θα πρεπει να το παραδεχτω..
Δεν βρηκα τελικα τιποτα..
Τιποτα...
Τιποτα..
Τιποταααααααα...
Γιατι διαολε μου να μην ειμαι σαν αυτους?
Γιατι να μην ξυπναω, τρωω, καθομαι, και κοιμαμαι?
Ηθελα να κανω μια ψυχαναλυση καποια στιγμη αλλα φοβαμαι μηπως με βγαλει απο τον δρομο της ελευθεριας μου και με χαρακτηρισει καπως..
Αυτην την ταμπελα, ακομα την φοβαμαι..
Τελικα φοβαμαι τοσα πολλα...
Παλι χαλια καφε εκανα..
Αφου μου ειπα...
Οχι ζαχαρη και μια κουταλια καφε..
Τι πηγε λαθος?
Ισως να φταιει το πως ξεχασα να βαλω νερο..
Αχχχχ, μην απορεις παλι..
Ποτε δεν βαζω νερο πουθενα..
Αυτο μου εχει κοστισει..
Αδιαφορω!!
Ετσι τα λεω, κουβεντα να γινεται..
Ενα τσιγαρο και θα παω να φτυσω τα μουτρα μου..
Δεν πλυθηκα ακομα..


ΥΓ: Μαμα, δεν εχω τιτλο..

Αδιαφορια..

Αυτοι που βλεπουν, εχουν ματια τυφλα σου λεω..
Αυτοι που ακουνε, εχουν τα αυτια τους κλειστα..
Τι δεν καταλαβες?
Λενε πως οι ψυχες υπαρχουν και αναμεσα μας περιφεροντε..
Το πιστευω εγω..
Ενα ακομα βραδυ κρυο ερχεται..
Θελω μια πορτα να βρω και να την χτυπησω..
Θελω να μην μου ανοιξει κανενας και τοτε να την σπρωξω με τα δυο μου χερια..
Μεσα απο αραχνες να περασω θελω και απο σκονη κατασπρη..
Θελω να φτασω στο παταρι, εκει που τα ξορκια ειναι πολλα..
Τα κερια να αναψουν απο μονα τους και φλεγομενα βιολια να παιζουν..
Το εκκρεμες οταν χτυπησει δωδεκα φορες, εγω θα φοβηθω πολυ..
 Και εσυ κανεις πως αγαπας, σου μιλησα?
Ενας αερας θα με πλησιασει χωρις οσμη, χωρις κρυο, χωρις ζεστη, χωρις ηχο, χωρις καμια σιωπη..
Μπορεις να τα πεις και παραμυθια..
Αυτα ομως, ειναι πιο ζωντανα απο εσας για εμενα!!
Ακουσες?
Πιανω ενα βαζο γυαλινο..
Μετα απο οτι φτιαξω και πιω, με περιμενει το ικριωμα!
Αδιαφορω..



ΥΓ: Μαμα, παρε με μια αγκαλια ακομα..

Κατα λαθος, φιλος..

Εχει τοσο κρυο η εγω νοιωθω τοσο παγωμενη?
Γιατι δεν μπορω να σηκωσω το αναστημα μου?
Τι μου φταιει διαολε μου και ειμαι τοσο θλιμενη?
Μην με εγκαταλειπεις κι'εσυ..
Αν μπορουσα να δωσω μια εικονα στην διαθεση μου..
Βλεπω την κοινωνια σε ενα κρεββατι εντατικης να χαροπαλευει και ουτε ενα οργανο της δεν της δινει σφυγμο και πνοη..
Θελω να βγω εξω και να φωναξω, ''Εδω Πολυτεχνειο''
Αλλα μονο ο πεθαμενος πατερας μου θα σηκωθει επανω..
Ισως αν το κανω, να εχω μια ευκαιρια να του πω οσα δεν προλαβα..
Εσυ ποσα δεν προλαβες να πεις και δεν τα λες γιατι μερα ειναι και αυριο?
Ποσα θα ηθελες να κανεις αλλα και μεθαυριο γινεται?
Κοινωνια ατομων αλλα οχι ανθρωποτητα φιλοι μου..
Συγχωρα με που σε ειπα φιλο..
Ειναι μια συνηθεια που μου εμεινε απο τοτε που ειχα χαθει στο κεντρο της Αθηνας..
Ημουν στην  πλακα και εκει δηλαδη ηθελα να παω..
Αλλα μετα απο καποιες ρακες, δεν ηξερα απο που να φυγω..
Ηταν τοτε, που παρασυρομουν ευκολα απο την παρορμητικοτητα μου..
Δεν ειμαι στην οψη τοσο καταθλιπτικη..
Οταν σας σκεφτομαι νοιωθω ετσι και αναρωτιεμαι, ποτε θα καταλαβετε..


ΥΓ: Mαμα, στα 100, θα εχουν καταλαβει..

Ελεημοσυνη..

Την Κυριακη πηρα τα ποδια μου και πατωντας το ''on'' , κατεβηκα σε εκεινο το κεντρο της πανεμορφης Αθηνας..
Τα περιστερια  στ'αληθεια λυπουντε τα τομαρια μας και αρχισαν να μας ταιζουν..
Ψιχουλα βεβαια αλλα αυτα τα ταιζανε οι ξενοι τοσα χρονια..
Ελληνας εισαι και εισαι πατεντιαρης..
Ασε το κορο'ι'διλικι με το οποιο σενιαρεις τους αλλους..
Τους ''ετσι'' ντε..
Ας ελεγες στους αλλοδαπους, να τα τα'ι'ζουν μπριτζολες..
Τωρα θα ετρωγες κατακακομοιρε κι'εσυ κανα κοκαλακι..
Μυαλο δεν βαζεις ομως..
Και ουτε θα βαλεις ποτε, διοτι γενικα εσυ δεν βαζεις..
Δεν βαζεις αγαπη..
Δεν βαζεις ψυχη..
Δεν βαζεις παθος σου λεω..
Δεν βαζεις..
Μονο τα βρακια σου βαζεις αναποδα και το παιζεις καθαρος..
Το παιζεις τιμιος και ηθικος..
Εχεις ξεχασει την μαυριλα της  δικης σου ψυχης και αυτο, γιατι μαυριζεις των αλλων με φουμο , για να εισαι λιγο πιο γκρι εσυ και κατασυνεπεια πιο ''σωστος''
Δεν μιλαμε για μενα μιζερε ανθρωπακο, για να αναρωτηθεις τι κανω..
Και στο τελος τελος, εγω περναω τα δικα μου παθη!
Δεν σε ρωτησε κανεις την αποψη σου..
Δεν ειμαι σπουδαια, ουτε καν κατι..
Εγω, το λεω ομως αρρωστε και μανιοκαταθλιπτικε εγωιστη ανθρωπε..


ΥΓ: Μαμα , ευχαριστω που δενμε εκανες τελεια..

Αληθεια..

Θα γινω το παιδι που θες..
Στο υποσχομαι πως ναι..
Ακου τι θα γινει..
Ειναι τοσο, μα τοσο απλο..
Εσυ, θα γινεις νεα..
Θα βρεις αυτον που αγαπας και θα δημιουργησετε μαζι, μια νεα ζωη, που θα φωλιασει στο κορμι σου για καμποσους μηνες..
Αυτο το παιδι, θα ειναι κοριτσι και θα ειμαι εγω!
Ειναι διακαιωμα σου να με κανεις οτι θες..
Κρατησε με..
Πεταξε με..
Αδιαφορω!
Αλλα αν γενηθω, εσυ μα πανω απ'ολα εσυ..
Θα εχεις δημιουργησει το παιδι που ηθελες..
Και αυτο που ηθελες, θα ειμαι εγω!
Σκεψου το..
Δεν θα σε πιεσω, μην με κοιταζεις..
Μονο κατι θελω να σου πω!
Μην προσπαθησεις να με αλλαξεις μετα..
Γιατι θα ειμαι αυτο που ηθελες..

ΥΓ: Μαμα, ξανα γεννησε με σου λεω..

Ετσι, για να δεις..

Ειναι βραδια, που βαριεμαι τοσο πολυ να ανασανω και βαζω το κεφαλι μου στην γεματη με νερο μπανιερα, να πνιγεις..
Την τελευταια στιγμη, παντα κατι με τραβαει εξω και με πεταει σαν πατσαβουρι, στο πατωμα, το γεματο κατουρα..
Σε γεννησε μια ''σκυλα'' και με εκανες να μαθω να μυριζω σαν εσενα τα ουρα των αλλων..
Χρονια παλευα να ξεφυγω απο εσενα..
Χρονια παλευα να βρω την δικη μου φυση ποια ειναι..
Μην με ρωτας αν την βρηκα..
Σημασια εχει πως εβγαλα φτερα και δεν περπαταω πια στα τεσσερα..
Εδωσα ονομα σε εμενα και μια μορφη που μου αξιζει..
Σε πεταξα απο την ζωη την δικη μου και σε αφιερωσα στο κενο σου..
Στην αεργια σου και στην κολαση σου..
Σε εφτυσα και απο πανω, ετσι για να δεις τι ακριβως σου ταιριαζει..


ΥΓ: Μαμα, θα κραξω αποψε!

Μη..

Ας σταματησει καποιος, αυτους τους καποιους, που ξεχασαν ποιο ειναι το νοημα..
Γραφω ασκοπα, με την ελπιδα να εισαι εσυ αυτος που θα με καταλαβει..
Με κρατας στα χερια σου και δεν εχεις την παραμικρη ιδεα, του τι πρεπει να με κανεις..
Οι ιστοριες των πεζοδρομιων, παντα εχουν κατι παραπανω για αξια απο την δικη σου καθημερινη αηδια και συνηθεια..
Θελω να σε φτυσω που με αφησες εδω να ψαχνω το γιατι..
Ανθρωπος ειμαι κι'εγω, αν και θα προτιμουσα να εισαι εσυ..
Με γεννησε μια Πατρινια και το στιγμα, το καρφωσατε και στο δικο μου στηθος..
Κοσμοπολιτες εσεις..
Νεοελληνες..
Ρατσιστες των ικανοτητων..
Εχω δεκα δαχτυλα και ποτε δεν θα μπορεσω να σε μουτζωσω..
Δεν θα μαθεις το γιατι..
Εχω στομα και μυαλο ομως..
Και με αυτο το μυαλο σε λυπαμαι..
Μη..
Μην κανεις και σε εσενα το κακο που μου εκανες..
Εγω θα τα καταφερω..
Εχω πεισμα εγω...
Εσενα σωσε αθλιε ανθρωπε!


ΥΓ: Μαμα, Μη...

Ο χτυπος..

Εδω και μηνες χτυπαει στο αυτι μου η  καρδια μου..
Στην αρχη νομιζα πως κατι μου συμβαινει..
Μπορει κιολας..
Αδιαφορω..
Ειναι καιρος που αδιαφορω για τα παντα..
Δεν ειναι τυχαιο..
Το τσιγαρο τελειωνει πολυ γρηγορα..
Προσχεδιασμενο ειναι..
Η καρδια μου μαλλον, θελει να την ακουσω..
Τι μου λεει ομως?
Δεν γινεται να αδιαφορησω γι'αυτο..
Μετα απο καμποσα ποτα, το μονο που αισθανομαι ειναι παλι λυπη..
Γιατι λειπει?
Το σπιτι εμεινε ησυχο και το τζακι καιει το τελευταιο του κουτσουρο..
Ολα σκοτεινα ειναι και το επιπλο παλι τριζει..
Καποιοι λενε απο την αλλαγη της θερμοκρασιας..
Εγω λεω απο την υπαρξη τους..
Με πιανει μια ακατασχετη φλυαρια, μα ειναι απο την ενταση..
Που αφησες την δικη σου?
Γιατι ζεις τοσο ψοφια?
Δεν μπορεις στα αληθεια να δεις και να σκεφτεις περα απο αυτο που σε εμαθαν?
Κοιτα ψηλα..
Ερχονται!!
Δεν ξερω τι θα εκανα χωρις την υπαρξη τους..
Με γεμιζουν δυναμη..
Μου δινουν εξουσια..
Στο ξανα ειπα?
Μην δινεις σημασια!!
Συνεχισε εσυ στο τιποτα σου να ζεις..
Ολοι νομιζουν πως ειναι κατι..
Κι'εγω το ιδιο νομιζα, μεχρι που διαπιστωσα οτι μπορω και να γινω κιολας!
Πως?
Ρωτας πως?
Το ξερω πως δεν ρωτησες..Ειπα απλα μηπως το σκεφτηκες..
Που τετοια τυχη..
Επαψαν οι ανθρωποι να σκεφτονται σου λεω..
Τι δεν καταλαβαινεις?
Εισαι μιζερος οπως ημουν κι'εγω καποτε..


ΥΓ: Μαμα, ενας χτυπος δεν κανει τιποτα σε αυτους..

Μια αποκριατικη στολη.

Μπηκα στο μπανιο να καθαρισω την βρωμα των σκατοψυχων σας απο το πετσι μου..
Με εχετε ποτισει αηδια.
Γελατε που ζω με ψεματα και φαντασιες, ενω εσεις δεν μπορειτε.
Δεν γινεται να καταλαβετε πως ειναι ενας τροπος ζωης και αυτος..
Ενας τροπος αυτο-ικανοποιησης..
Λεω ψεματα στον εαυτο μου πως αξιζω πολλα, γιατι εσεις δεν μπορειτε να μου το δειξετε..
Η απλα εγω δεν ικανοποιουμε τοσο φθηνα.
Γδερνομαι και ματωνω..
Την ωρα που το νερο πεφτει πανω στις γδαρσιες, ουρλιαζω..
Με ακουσαν και σε λιγο θα ερθουν να με γιατρεψουν..
Ακουω τα φτερα τους να χτυπανε και αερα να σηκωνουν με το πεταγμα τους..
Οι μονοι εμπιστοι μου, ειναι αυτοι..
Πλασματα τις φαντασιας σας και τις δικης μου πραγματικοτητας..
Οσο ακουω να πλησιαζουν, διακατεχομαι απο ηδονη..
Τα ματια μου τρεμοπαιζουν και η ανασα μου γινεται βαρια..
Λιγο πριν αρχισω να φωναζω, ο ιδιος αερας που με σηκωνει παντα, με σερνει με αγρια τρυφεροτητα κοντα τους..
Μουσικες βαλς ακουγοντε και ντυνουν εμενα με κατακοκκινο φορεμα.
Νιωθω δυνατη..
Εχω εξουσια..
Εξουσιαζω οτι κοιταζω..
Φλεγομενα βιολια παιζουν κρεμασμενα απο το τιποτα..
Ενα τρεξιμο και μετα το κενο..
Πεταω με εκεινους μαζι..
Τωρα μπορω να σε δω κι'εσενα..
Ειναι αποκριες?
Η απλα φορεσες την αυθεντικοτητα σου, που τοσο καιρο εκρυβες καλα?
Σαν καρναβαλος εισαι..


ΥΓ: Μαμα , κοιτα εναν γελοιο!!
.

Συνηθεια..

Οταν καταφερω να σε κρυψω στα πιο βαθεια νερα..
Οταν καταφερω να σκοτωσω την δυναμη σου..
Οταν βρω τροπο να σε πεταξω στην κολαση...
Τοτε θα μπορω να σε φοβαμαι λιγοτερο!!
Ο ηχος με τρελαινει και η μυρωδια, μου σαστιζει την τελειωτητα μου..
Αν δεν υπηρχες εσυ, θα μπορουσα να αναπνευσω εγω!!
Ετσι ειναι η φυση μου..
Μην σε προβληματιζει..
Με ξερασε μια κοιλια και την εκανα Θεο μου..
Η κοιλια με παρεδωσε σε χερια και μυαλο και εκεινα με την σειρα σου στις ''κακες'' συνηθειες!!
Σε αυτες που σε καταπινουν σαν ανελεητα κτηνη!
Μου τρωνε την ψυχη..
Συνηθισα τις συνηθιες και τωρα χανω τον εαυτο μου..
ΟΧΙ..
ΟΧΙ..
ΟΧΙ, ακους?
Μεγαλωνω και το απαγορευω αυτο..
Τι δεν καταλαβαινεις?
Τι φοβασαι να σκεφτεις?
Τι ειναι αυτο που σε κραταει κι'εσενα δεμενο?
Στην Κολαση πεταξε τες κι'εσυ..
Η μηπως εσενα σε εχουν καταπιει και ηδη φτυσει στο μεγαλο σου τιποτα?


ΥΓ: Μαμα, ολα ειναι μια συνηθεια..
Γαμωτο!