Μιλα συλαβιστα, για να σε καταλαβω..

H ψυχη μου χορευει σε πολεμικα εμβατηρια..
Και το φεγγαρι με κοιταζει μεσα σε εναν δρομο, γεματο αυτοκινητα..
Καθε μερα του φωναζω πως δεν ξερω τι να κανω..
Τι αλλο να κανω?
Η ψυχη μου με αφηνει και τρεχει..
Θελει να αναμετρηθει με τον Αρχαγγελο!
Επιθυμω να σε διασκεδασω, μα η καρδια μου δεν με ακολουθει..
Παραιτουμαι την νυχτα αυτη..
Ειδα το ονειρο, που μου εξηγει τελικα, πως ειναι στην αλλη πλευρα..
Μιουζικαλ!!
Και ολο πιο ξεκαθαρα βλεπω, πως δεν καταφερα τιποτα..
Αν προσπαθησεις να μου μιλησεις, ισως..
Ισως, μπορεσω να σε νιωσω..
Μονο.. Μιλα μου συλαβιστα, για να σε καταλαβω!


ΥΓ: Μαμα, ακουσα φωνες και δεν ειναι σχιζοφρενεια, λυπαμαι..

Μην με βουλιαζεις.. Πνιγομαι!

Δεν χρειαζοταν καμια διαπιστωση για να καταλαβω πως δεν με καταλαβες..
Ενστικτο ηταν ολο και παντα μα παντα, απεφευγα να το εμπιστευτω..
Και να (!) η καταληξη..
Αλλαξα το χρωμα στο σαλονι μου και εβαλα, αυτο της ηρεμιας..
Χθες τα ξημερωματα, μου χτυπησε την πορτα η σκεψη εκεινη, που ειχα ενστικτωδως αφησει εξω..
Την κοιτουσα απο την θεση μου και την ακουγα να απειλει το μυαλο μου..
Οχι, αυτην την φορα, δεν της επετρεψα..
Ξαπλωσα ξανα στο κρεβατι μου και πριν με παρει αγκαλια..
Εκλαψα..
Μην με βουλιαζεις, πνιγομαι!

ΥΓ: Μαμα, σωσε με.